31-10-2023 Vandaag gaan we wandelen naar de Étangs de Fontargente in de Pyreneeën. Dit is één van de mooiste plekken in de Ariège. Veel mensen kennen in deze omgeving Plateau de Beille, bekend van het weidse uitzicht over de Pyreneeën, een afslag eerder ligt Vallée de Aston. Dit is een lange onherbergzame vallei met een smalle weg, de D520A, die na 19 km uitkomt op de parkeerplaats Pla de Peyres op 1690 meter hoogte.

We waren al vroeg in Aston en de weg naar de parkeerplaats was erg mooi. Onderin het dal waren de eerste herfstkleuren zichtbaar, maar hoe hoger we kwamen hoe meer het blad verkleurde. Aan deze weg liggen 2 stuwmeren, het bovenste meer is Étang de Laparan. Niet zo lang geleden hield de weg hier op en moest je de rest lopen, maar nu ligt er een geasfalteerde weg tot aan de parkeerplaats.

Vanaf de parkeerplaats begint onze wandeling. Wij lopen deze wandeling naar de Étangs de Fontargente tegen de klok in en gaan dus rechtsaf richting het bruggetje. Het uitzicht is prachtig met in de verte de Pyreneeën met wat sneeuw erop. Dat hadden we eerlijk gezegd niet verwacht. Het was -2° Celsius toen we aankwamen en we moesten dus uitkijken met de gladheid op de stenen trap en het bruggetje.

De wandeling is in het begin nagenoeg vlak, maar dat blijft natuurlijk niet zo. Het pad gaat nadat we de bocht om zijn gestaag omhoog. En doordat dit gedeelte in de schaduw lag en het kennelijk licht gesneeuwd had was het ook een beetje wit. Achterom kijkend was er nagenoeg geen winters beeld en voor ons werd het steeds witter.

Hier kunnen we echt van genieten. Het is al een klein beetje winter in de Pyreneeën. Op de video is het verloop van groen naar wit goed te zien. We lopen voorzichtig verder, want het is soms verraderlijk glad. Vooral de stenen die op het pad liggen. Maar de zon heeft nog kracht en je ziet de wittigheid al snel verdwijnen, zodra de zon erop schijnt. We kijken nog een keertje achterom, voordat we oversteken naar de andere kant om daar verder omhoog te lopen.

Nadat we het beekje zijn overgestoken gaat het pad wat steiler omhoog. Dit gedeelte ligt nog helemaal in de schaduw en we lopen hier op stenen. We lopen voorzichtig verder nadat we al enige uitglijders hebben gemaakt. Doordat we nu weer de andere richting oplopen hebben we ook een prachtig uitzicht over het dal waar we vandaan komen.

Maar we moeten nog een stuk omhoog om bij de Étangs de Fontargente te komen. Het pad is af en toe erg steil maar goed te doen. Het uitzicht over de vallei is prachtig, ook omdat het zo helder is. En het wordt nog mooier, want na enige tijd lopen we de winter weer in en er ligt toch wat meer sneeuw op deze hoogte.

Na een stuk steil omhoog hadden we het gevoel dat we bij de meren waren aangekomen, dat bleek niet zo te zijn en we moesten nog wat verder omhoog. Het was zo mooi, het wit van de sneeuw en de verkleurde struiken die er bovenuit staken. Eenmaal boven zagen we het eerste kleine meertje liggen en stonden we volop in de harde wind en het was koud.

Een paar meter verder staan we aan de rand van het volgende meertje. Ik heb er 2 foto’s van gemaakt, want de kijkrichting bepaalde de kleur van het meertje. Het was eerst groen van kleur en toen we iets verder waren gelopen kleurde het blauw.

Het terrein is nagenoeg vlak als we langs de Étangs de Fontargente lopen. Al snel komen we aan bij het volgende wat grotere meer, maar kunnen we het volgende en grootste meer nog niet zien, daar moesten we nog een stukje verder voor lopen.

Op de onderstaande foto, genomen met de drone, is duidelijk te zien waarom we het volgende meer nog niet zagen liggen. Tussen deze twee meren ligt een smalle strook, waarover je verder omhoog kunt lopen naar de Port de Fontargente, de grensovergang met Spanje. Dit is nog circa 100 meter verder omhoog.

Na wat rondgevlogen te hebben met de drone voor wat video opnames en enkele foto’s hebben we snel wat gegeten, voordat we weer gingen afdalen. We hadden het inmiddels erg koud door de harde wind. Enige beschutting tegen de wind konden we niet vinden. Onderstaand nog een panorama foto, gemaakt met de drone. Hierop kun je goed zien hoe mooi deze meren liggen.

Dan is het tijd om weer te gaan lopen zodat we warm kunnen worden. Wij kiezen voor de korte weg terug naar de parkeerplaats. Er is nog een tweede route mogelijk via Refuge de Ruhle, die is een stuk langer. Dat is voor de volgende keer in de zomer als de dagen langer zijn. De afdaling is goed te doen. Ook nu waren er weer enkele steile stukken en het was soms erg glad op de delen die de hele dag in de schaduw hadden gelegen. Maar het uitzicht was prachtig, zeker met de laagstaande zon.

We genieten volop van de omgeving, maar het is al eind oktober en de zon daalt al snel achter de bergen. We zijn nu bijna de hele dag onderweg geweest, maar wij zijn geen maatstaf voor de duur van een wandeling. Deze wandeling is goed te doen in 4 uur tijd als je doorloopt, echter wij lopen nooit door. Dan nog even een laatste blik op de Pyreneeën die achter ons liggen vanaf de parkeerplaats.

We kijken terug op een geweldige dag met een winters tintje. De gelopen afstand is volgens de GPS 9,12 kilometer met een hoogteverschil van 593 meter. We gaan hier absoluut in juni volgend jaar naartoe terug. Dan schijnt het hier vol met bloemen te staan, waaronder ook de zeldzame gele Lis des Pyrénées. Die zouden we heel graag een keertje zien.

De kaart van de wandeling en de grafiek van het hoogteverloop staan hieronder.

De video van deze wandeling op YouTube in 4K laat meer zien dan we hierboven hebben kunnen beschrijven en begint met een kleine samenvatting van de 19 kilometer, die we door de Vallée de Aston omhoog hebben gereden. De link staat hieronder. Op YouTube is de video ondertiteld in 6 talen.

Meer lezen? Ons vorige blog ging over onze wandeling naar Mont Né en Lac de Bordères in de Pyreneeën.